حتما تا حالا به این مساله دقت کردی که وقتی همه چراغ های خونه رو خاموش می کنی اولش چشم چشم رو نمی بینه و اگر راه بری می خوری زمین ولی همینکه چند دقیقه ای می گذره کم کم چشم آدم به این تاریکی عادت میکنه و کم کم همه چیز رو می تونه تشخیص بده و قشنگ میتونی راه بری و به جایی هم برخورد نکنی
تاریکی همون تاریکیه اما نگاه آدمه که عوض میشه
تا جایی که اگه بعد چند دقیقه چراغ رو روشن کنن چشمهات اذیت میشه و داد میزنی چراغ رو خاموش کنید
***
اول هاش شاید سخت باشه و نتونی تحمل کنی و نتونی راه زندگی ات رو پیدا کنی اما اگه چراغ دلت رو روشن نکنی آروم آروم به همین تاریکی عادت می کنی و کم کم چشمهات به چیزهایی باز میشه که قبلا نمی تونستی ببینی
گناه تاریکی مطلقه! آدم بار اول که پا میذاره روی عقلش و به سمت گناه میره ، عذاب وجدان اذیتش می کنه اما کم کم آروم آروم بهش عادت می کنه و فکر میکنه دنیا اصلا همینه و اگه کسی بخواد کمکش کنه که چراغ دل و عقلش روشن بشه داد میزنه روشن نکن روشن نکن چشمهات تحمل دیدن نور رو نداره!
***
چراغ های راهمون رو اگه خاموش کردیم آروم آروم پرده ها رو کنار بزنیم چراغ ها رو روشن کنیم که نور ماه مبارک رمضان اذیتمون نکنه!
ماه عزیز رجب رو از دست ندیم
عیدتون مبارک
